Als je van iemand houdt 

en je bent van hem gescheiden, 

kan niets de leegte van zijn afwezigheid vullen; 

je moet dat niet proberen, 

je moet eenvoudig aanvaarden 

en volharden.

Dat klinkt hard, 

maar het is een grote troost 

want zolang de leegte blijft, 

blijf je aldoor met elkaar verbonden.

Het is fout te zeggen: 

God vult die leegte. 

Hij vult haar helemaal niet, 

integendeel. 

Hij houdt die leegte leeg 

en helpt ons zo 

de vroegere gemeenschap met elkaar 

te bewaren, zij het dan ook in pijn. 

Hoe mooier en rijker de herinneringen, 

des te moeilijker de scheiding. 

Maar dankbaarheid verandert de 

pijn der herinnering in 

stille vreugde.

De mooie dingen van vroeger zijn 

geen doorn in het vlees, 

maar een kostbaar geschenk 

dat je meedraagt. 

Je moet zorgen dat je niet in 

je herinneringen blijft graven en je 

erin verliest. 

Een kostbaar geschenk 

bekijk je niet aldoor,

maar alleen op 

bijzondere ogenblikken. 

Buiten die ogenblikken 

is het een verborgen schat, 

een veilig bezit.

Dan wordt het verleden 

een blijvende bron van 

vreugde en van kracht. 

Dietrich Bonhoeffer