Soms doet alles zo pijn als je wakker wordt.Nu ook.Ik ben zo verdrietig, het is Pasen, het is wit buiten, het heeft vannacht gesneeuwd.Alles is nog stil het is nog zo vroeg en ik wil eigenlijk alleen maar huilen. Wat dat is, is moeilijk te omschrijven, maar het is iets wat ik nu gewoon maar even over me moet laten komen. Eigelijk wil ik alles altijd meteen verklaard hebben maar ik heb inmiddels geleerd dat je verdriet er moet laten zijn.Dat je er naar mag kijken en niet meteen moet wegstoppen.Ik moet niet meteen weer de vrolijke yvette willen zijn, het voor iedereen goed maken, het voor iedereen fijn maken en vooral niet laten zien dat ik verdrietig ben.Iemand zou zich door mijn verdriet wel eens rot kunnen gaan voelen. Nou, ik ben nu gewoon verdrietig, Noud is er niet meer, ik hoef geen gezellig, mooi paasontbijtje te maken omdat hij dat zo fijn vond.Ik weet dat ik dankbaar mag zijn voor het leven zoals ik dat nu heb, ik zou voor Das een mooi paasontbijtje kunnen maken maar het doet nu even te veel pijn. Das begrijpt dat gelukkig en weet van mijn pijn. Straks gaan we met de honden lopen, kijken naar het plezier dat ze hebben en dat troost me altijd zo. Het niet hoeven praten, begrepen te worden zonder woorden, hoe dankbaar ik daarvoor ben is met geen pen te beschrijven. Voor iedereen die geen pijn heeft: een heel vrolijke Pasen! En voor iedereen die wel pijn heeft, hoop ik dat ze iets kunnen zien wat troost geeft, dat ze iets kunnen zien ook al is het maar heel even, wat mooi is.
1 opmerking:
Lieve Yvette,
Pijn, verdriet, tranen...
Laat het maar gebeuren. Deep down weet je , dat je er weer doorheen komt.Want je bent een sterke vrouw.Het helpt, denk ik, al, dat je het onder woorden brengt, het opschrijft en meedeelt aan de mensen in jouw wereld. Maar deep down ook blijft er altijd het gemis. Dat weet ik. Je hebt een prachtige blog gemaakt, met hele mooie foto's! Liefs,Elske
Een reactie posten