Met dit logje wil ik graag het log van gisteren nuanceren.Deze mooie september dagen maken veel herinneringen los. Noud lag kritiek in het ziekenhuis en we wilden nog heel veel tegen elkaar zeggen. Die tijd hebben we gekregen omdat Noud weer wat herstelde. Over gevoelens praten was voor Noud heel erg moelijk. We zijn toen naar aanleiding van de boeken van Henri Nouwen gaan praten. Ik las een stukje voor en al pratend over wat we gelezen hadden, kwamen de diepste gevoelens naar voren. Noud was Rooms katoliek en gelovig, maar wel bang voor de dood. Hij was angstig als ik weg was, maar gelukkig waren Das en Yvonne om ons heen, zodat ik dicht bij hem kon blijven. Door deze gesprekken, en hoe dankbaar ben ik daarvoor, vielen de aardse ergernissen, pijn, angst en verdriet voor een groot gedeelte weg en konden we zien hoe onbelangrijk de dingen waren die we elkaar aangedaan hadden. Er was een liefde zo groot, een vertrouwen dat alles goed was, een vertrouwen op God, die Noud de angst voor de dood weg deed nemen. Noud je vertrouwt op God, vertrouw er op dat alles goed is. Is het zo simpel lief?
Ja. Een paar uur later was hij dood, en het ging zo rustig zo liefdevol....
In reactie op gisteren, volgens mij zijn er dus 2 waarheden, eentje die niet altijd gezegd hoeft te worden om geen onnodig pijn te hoeven doen, en de waarheid zonder woorden die ontstaat door nabijheid.
16 opmerkingen:
Je logje van gisteren heb ik gemist maar de waarheid is vandaag ook nog geldig? Ik ervaar momenteel dat mensen vooral hun eigen waarheid willen horen.
Een heel moeilijk thema.
Ik heb even geen woorden...
colourfullflowergirl
wat een geweldige troost moet dit geven als je op zo'n mooie manier afscheid van elkaar heb kunnen nemen - Yvette dank je dit je dit zo hebt willen delen xD
Wat heerlijk dat Noud op het einde geen angst meer kend en vol vertrouwen is vertrokken. Ook goed dat jullie samen zoveel hebben kunnen praten, voor hem maar ook voor jou.
Weet je mensen zijn soms zo bang voor de dood, dat ze er zelfs niet over durven praten. Toen bij mij Non Hodgkin werd vastgesteld, zijn er mensen geweest die met een boogje om me heen gingen. Ik heb ze daar wel op aangesproken want kanker is nu niet besmettelijk en doodgaan ook niet. Iedereen zal eens vertrekken de ene sneller dan de andere.
Bij mij is gelukkig alles stabiel (al blijft het wel in je achterhoofd hangen) En ik kan er gewoon over praten dus wat is er nu om bang van te zijn?
Maar nu ik niet van plan ben om de eerste tien-twintig jaar dood te gaan, durven mensen er weer beter over praten.
Ach ik zeg maar zo, ze kunnen me morgen ook op straat plat rijden, net als ieder ander en ik ben echt niet zielig.
Grt Haba
Mooi hoe je de foto hebt genomen van het materiaal waarmee je werkt.
Wijze Yvette, goeie conclusie.
Herkenbaar gezegd, Yvette!
Mooi hoe jij en Noud de weg zijn gegaan en hebben gedurfd met elkaar er over te spreken, Hartverwarmend.
De doodsangst wordt meestal weggenomen door warme nabijheid bij de mens die stervende is.
Terwijl ik even nadenk over jouw woorden, voel ik mijn linker borstspier tintelen en steken, geen idee waarom, jij wellicht zelf wel?
Ik kan alleen maar hopen dat ik ooit op deze wijze afscheid kan en mag nemen van mijn lief, welke lief dan ook vanaf hier gerekent.
In zwijgen wordt soms meer verteld dan in woorden...
XXX
ik heb blijkbaar een paar logjes gemist?
als er vertrouwen is ..
kan je praten, écht praten.
maar niet alles hoeft gezegd te worden.
soms kom je woorden tekort, bestaan er zelfs geen woorden om datgene te zeggen wat je voelt ..
dan kan 1 blik, 1 aanraking, .. zoveel meer zeggen ..
dat is het spijtige van internet?? ;-))
Afscheid
Het ritme van de klok en
de stilte is een vraag.
De stof die vertelt en
elk woord is een einde.
Het raam dat verbergt
en zoeken is een belofte.
Het gezicht dat wenst
en de dood heeft weer
een naam die wacht.
© victor
Wat mooi om te lezen hoe jullie laatste uren samen waren.
Wat mooi hoe jullie die ingevuld hebben.
Wat een intense ervaring moet dat geweest zijn.
De waarheid, is dat niet wat er overblijft als alle ikjes en jijtjes zijn weggevallen?
Knuff
OT: sorry dat ik minder langskom maar netwerkkaart op ene plek uitgevallen en op ander plek geen rustig moment te vinden!
.
Meningen en opinietjes
ze tieren welig als onkruid ...
Onkruid is een plant
die toevallig aan de verkeerde kant staat ...
Ik zou de wind
willen zijn ...
gewoon beweging zonder mening.
.
O wauw Yvette... Dat je Noud tot het laatste moment zoveel kon geven... Heel mooi en hoop ik ook voor jou een troost. Vaak is het gevoel van machteloosheid zo groot, maar jullie konden nog iets betekenen voor elkaar.
Ik plak hieronder even de reaktie die ik op Haba's blog heb gegeven op jouw reaktie. Geen zorgen hoor Yvette!
O Haba, nu moet het afgelopen zijn met die onzekerheid van je over je freubels! Denk je dat ik het voor niets aan je vroeg? Ik wist dàt ik iets van je mocht verwachten, en ik wist zelfs iets van wàt ik mocht verwachten. Niet alleen heb ook jij je, na jaren freubelen, veel kwaliteit en vaardigheid eigen gemaakt, je hebt ook een stijl. Misschien niet bij elk tussendoortje als je zoveel maakt, maar op je best (meestal) heb je die wel. Niet zomaar een leuke stijl, maar één die mij raakt.
Dat, wat ik je voor het gemak al "magisch" noemde, kun jij in het groot en in het klein, in dreigend en in licht en lief. Dat is iets wat mij erg aanspreekt.
Jouw freubel voor mij is een kunstwerkje, ook al zou ik het niet mooi vinden. Je hebt er (misschien al doende) over nagedacht wat je wou verbeelden, je kwam tot een bepaald gevoel dat je er in wou leggen, niet voor niets dacht je direct aan die bospadfoto. Vervolgens werkte je tot je dat had uitgevoerd, en elk onderdeel van de plaat staat in dienst van het uitdragen van dat gevoel, die sfeer. Je hebt dingen gedaan en niet gedaan voor dat doel. Nu is het af, het is een eenheid, zorgvuldig ontworpen al was het oeridee er in een flits.
En als je het over zou moeten doen, zou je het weer zo kunnen doen (ongeveer, vooruit).
Voilà. Dat klinkt als kunst. En gelukkig vond ik het ook nog heel mooie kunst hè.
Ook ik ben absoluut niet kwaad op Yvette, ben je gek! Ze maakt zelf al het voorbehoud en zo. Ik begrijp heel goed waar dat gevoel van haar bij de freubel vandaan komt. Een eerste reaktie, bij het zien van die op zichzelf gezien, onnatuurlijk gekleurde ogen, kan er heel goed één zijn van afweer, van kilte. Voor mij is meteen het hele beeld belangrijk, van het groene en lichte geheel, en het indringende, magische effect... waarbij de ogen een grote rol spelen. Voor die indruk, dat gevoel, sta ik erg open, maar natuurlijk heeft niet iedereen dat.
Dus. (kusje) voor Yvette!
En voor jou (hartje).
Dus.
Clemens.
Oeps, door de lengte van mijn reaktie lijkt het misschien of Haba het zich tòch ontzettend heeft aangetrokken. Maar uiteindelijk valt dat denk ik mee hoor.Ze is sowieso een heel sterke vrouw.
Yvette, wat kan ik zeggen, alleen dat dit in het diepste verdriet een prachtig geschenk is om zo samen naar het nieuwe begin toe te gaan. Henri Nouwen heeft prachtige boeken geschreven en dat de door hem beschreven "waarheid" werkt heb ik hier gelezen bij jou. Dit ontroerd me diep. Dankjewel Yvette!
Ik heb al je logs weer langzaam naar beneden zakkend, hier terecht gekomen, gekeken, gelezen en hier de warmste gevoelens aan overgehouden.
Een reactie posten