Niks te klagen, ik heb een heerlijk leven...hemelse honden, dappere Das, bijzondere boeken, vertrouwde vriendinnen, fijne familie en zo kan ik nog wel even doorgaan over mijn leven.
Maar ik ben zo moe, geen depressie dat is heel anders, maar moe, slap, belazerd. Het helpt niet om er tegen te vechten want daar word ik zo moe van!
Ik heb een rollator bij de kringloop gekocht want de zwartjes willen wel lopen natuurlijjk.
Een honden vriendin die ik met dat ding tegen kwam zei....daar gebruik ik nu mijn fiets voor! Had ook gekund maar ik heb geen fiets.
Het is heel wonderlijk want sjoek kan wel eens onverwachts iemand enthousiast willen begroeten ( aka loeihard trekken) maar met de rollator zie je haar zo haar best doen om niet te trekken, om rekening met me te houden.
Nou ja over dat moe zijn dus.....voor de schildklier controle moet ik regelmatig mijn bloed laten prikken en in dit geval bleek dat mijn moe zijn een oorzaak had. Ik blij ..... het lag niet aan mij!!!
Ik kon stoppen met boos zijn op mezelf.
Het bleek dat ik haast geen rode bloedlichaampjes meer heb. Die voorzien ons van zuurstof en pfffff ...moe!
Op zoek naar de oorzaak bleek ik een maagbloeding gehad te hebben. ( niks van gemerkt door de morfine die ik slik voor mijn rug )
Ik kreeg een ijzerinfuus en binnenkort ga ik weer mee op de lange wandelingen.
Het lekkere lezen ( Het blauw tussen hemel en zee van Susan Abulhawa ) gaf me ook een mooie spreuk
Hoop is geen thema
Geen theorie
Maar een talent
