Op mijn andere blog, feathers from heaven, schreef ik bovenstaande tekst en die deed sommige mensen pijn. Ik begrijp dat zo goed. Wat als je midden in een verschrikkelijke situatie zit, als de pijn die je voelt bijna ondraaglijk is......Het is mij een paar keer overkomen. Toen mijn man stierf, toen Tovke stierf en wat verder weg in mijn verleden zijn er ook traumatische dingen geweest.
Midden in de ellende zeggen alle goed bedoelde "wijze" uitspraken je geen donder. Maar bijvoorbeeld mijn kapotte rug waardoor ik heel veel, steeds meer dingen niet meer kan, die handicap heeft er wel voor gezorgd dat ik kleine dingen zo ben gaan waarderen...waar ik vroeger niet blij was als ik niet groots en meeslepend leefde, kan ik nu kijken, heb ik nu tijd voor de kleine schoonheden ven het leven. Elk steekje dat ik op een viltje maak....Ik kan niet in een manische bui gevaarlijke dingen doen. Het aan bed/bank gekluisterd zijn heeft bij mij gunstig uitgepakt.
The line above, the beginning of this post, can hurt people. If you are confronted with unbearable loss it is one of those "wise"lines that say nothing to you.
When my husband died, when Tovke died I felt it that way but with my broken back it's a saying that is so true for me. It gives me the possibility to enjoy each stitch on felt, all the little things in life matter, my little life is great! My bipolair actions are not as dangerous as before......
