Krishnamurti

"Van liefde vervuld zijn en de liefde laten doen wat ze wil, dat brengt orde in de wereld." ( Krishnamurti )

Tof of Tovke heet ze, mijn oudste doesje. Als je bij haar in de buurt bent voel je alleen maar liefde. Ze geeft en ontvangt. Maar bovenal is ze zichzelf en doet absoluut niet wat ze niet wil. Dat kan soms heel lastig zijn als je haast hebt, ze echt aan de riem moet en dan spelletjes gaat spelen. Ze doet ook niet wat ze niet kan, bijvoorbeeld op glad ijs lopen. Alleen al door naar haar te kijken kan je over liefde leren.
Ze heeft me zo vaak uit de put gehaald en moed gegeven om door te gaan. Ze laat me zien dat ik mezelf moet zijn..
Als je naar Tof kijkt weet je wat onvoorwaardelijke liefde is. Ze is een rustpunt in de chaos.

Voor Gitte

Dit is jarige Gitte, de dochter van Mariecusbruyn er staat een verzoek op moekes blog!
vergeet niet ook de beveiligingscode in te vullen die komt nadat je op verzenden hebt gedrukt.

wollige woorden

Het is zoals het is. Hoeveel woorden we er ook vuil aan maken, het is zoals het is.


Dirk, mijn fysiotherapeut, heeft me gisteren geheel en al gerust gesteld.
Kijk eens hoeveel meer je kan dan voor je operatie. Over 6 weken mag je zeggen dat je pijn hebt. Nu heb je het logiserwijs.
Heerlijk, ik kan weer voort.

leiden versus lijden

De oude pijn in mijn been is weer helemaal terug.Dat kan niet want de oorzaak is weggehaald. Ik lees in mijn boekje van Tolle, ik praat met Das. Ik laat het bezinken, ik wil weten waarom, ik ben bang, boos, verdrietig en teleurgesteld.
Als je pijn voelt, kijk dan op welke manier je het leven ontwijkt.(Tolle)
Mijn hoofd leidt, ik moet nu zo langzamerhand wel beter zijn ( al bijna 3 weken na de operatie) Mijn lijf zou moeten leiden ( nog geen 3 weken na de operatie).
Mijn hoofd wil mijn lijf regeren, ik wil te veel te snel. Lekker belangrijk om overal aanwezig te willen zijn, om nieuw groot vilt te maken, om me te manifesteren. Vandaag is de laatste dag van de expositie "tijd om te gaan". 1 maart start mijn volgende expositie samen met Marianne Dijkstra in de Kolk te Spaarndam. Wat is belangrijker Yvette?
Ik ga me laten leiden door mijn lijdende lijf.
Overgave aan de wind die mijn troostdoek richting geeft.
(Wel veel ikkes vandaag, wel veel zeursels.... ach iedereen zal wel naar carnaval zijn en dit niet hoeven lezen. Morgen gooien we er een vrolijk log in en is dit weer verleden tijd...of leidt mijn hoofd nu weer?))

Anita Nahir.....paniek kalmeert.

"Paniek jaagt de vlammen van de angst op. Paniek verdooft. Paniek kalmeert. Paniek rukt aan dromen die een hoge vlucht nemen en sleurt ze omlaag. Paniek vernietigt."
Ik heb deze zin uit een boek van Anita Nahir wel 3 keer moeten lezen. De zin
"paniek kalmeert" was daar de oorzaak van. Jaren geleden was ik er getuige van dat een ree aangereden werd. Die ogen van het dier, die paniek....er kwam een dierenarts bij die me vertelde dat de paniek van het dier, er voor zorgde dat ze niet zo veel pijn had. Het beeld achtervolgt me nog heden ten dage.

dragen

Nog een keer de zin van gisteren maar dan speciaal voor Martine

No burden is too heavy when shared with a friend

no burden is too heavy when shared with a friend

Langs het strand, bij eb
elk ding dat wij oprapen
beweegt in de hand
Chiyo-ni
Het waren even hoge golven om te nemen gisteren, de tranen zaten hoog. Dan krijg je een mailtje van Margriet en komt Dorie even langs en kan je er weer even tegen.
Het keramiek op de foto is van Margriet, één van de mede exposanten op de tentoonstelling " tijd om te gaan". Op de andere foto staan Dorie en Margriet een troostdoek van mij te bekijken.

zo moe

Het revalideren, de pijn en het afkicken van de morfine, kost zo veel energie dat ik vaak te moe ben om de computer alleen al open te doen. Nieuw viltwerk komt al helemaal niet ter sprake.
Ik mis jullie wel.

een sprookje, maar dan echt...

Meer dan mooi, het licht, de gedachten, de krachten die me tot hier brachten.

Jullie allemaal..ik zal op jullie blogs langskomen zo snel als gaat..een beetje langzaam maar gestaag.
Gelukkig niet zo snel als het vuur onze Australische vrienden insluit.
Laten we aan ze denken.

Celine

Van pijn huilende mensen, kreunen, rochels van stervenden, bloederige lappen, er is nood, ik moet er naar toe maar ik zit vast. Ze horen me niet, ik moet hier weg, alleen mijn hoofd kan ik bewegen. Het wordt weer zwart.
Ik wordt wakker doordat ik heel zachtjes over mijn wang gestreeld wordt , vederlichte kusjes op mijn voorhoofd en steeds maar weer Yvetteke, meisje, rustig maar, ik ben er. Ik zie de mooiste liefste zachtste ogen die er bestaan. Huilen moet ik, maar dat is niet erg...jij bent er.

tot later

Om naar het ziekenhuis te gaan in de wetenschap dat er zo veel mensen met me meeleven...ik kan niet onder woorden brengen wat dat met me doet. Dat ga ik dus ook niet proberen.
tot later